Cambrai

Wij zijn eraan gewend, gemiddeld een kilometer of tien per uur te varen. Kruissnelheid dertien, wat extra tijd voor sluizen, dus in een beetje vaardag doe je tachtig à honderd kilometer. Zo ben je makkelijk binnen een week van Vlissingen naar Delfzijl, of van Maastricht naar Den Helder het land door en uit. 

Maar als dat zo is, binnen een week een land door, wat doen wij dan drie maanden in Frankrijk? Ik schijn een keer in een telefoongesprek met thuis gezegd te hebben dat we veel te veel tijd is en te weinig water. 

Maar het begint tot ons door te dringen wat we in theorie al wel wisten, dat er verschillen zijn tussen landen; dat Frankrijk veel groter is dan Nederland; en dat Nederland heel plat en makkelijk te bevaren is. We hebben een paar maanden gerekend om met bochten en omwegen, via onder andere Reims en Parijs, in de Bourgogne te komen, en het ziet ernaar uit dat we die tijd wel goed kunnen gebruiken.

We eindigden eergisteren op de Haut Escaut net iets voor Cambrai, we eindigden er net iets voorbij. Zes kilometer die dag dus. De helft van de tijd waren we aangemeerd bij de sluis van Marcoing, een van de vele dorpen die we al hebben gezien die in een diepe slaap lijken verzonken waar ze nooit meer uit komen. Er kwamen lelijke buien aan en wij moesten nog uitvinden hoe we met dekzeilen de dakloze stuurhut drog konden houden. Dat is intussen wel gelukt, maar doorvaren met een zeil over je hoofd is geen genoegen. We zoeken dus bij voorkeur een aanlegplaats wanneer de horizon weer donker begint te kleuren.

Cambrai is de plaats waar de Bétises de Cambrai hun naam aan danken, dat zijn van die tankstationsnoepjes in blik. Ook heeft de plaats zijn naam gegeven aan het geologische Cambruimtijdperk, 

een flink stuk ouder dan het Carboon waar we bij Dinant een blik op wierpen. Het blijft natuurlijk een rare paradox dat het Cambrium zo lang heeft moeten wachten voor het te horen kreeg hoe het heette. Dat is het soort verweesdheid die de Amerikaanse Indianen voor 1492 ook gevoeld moeten hebben. "Hoera hoera we worden ontdekt" – je hoort het ze zeggen terwijl ze stonden te dansen op het strand. Het schijnt dat ze er later minder blij om waren...