Adieu à la France

De route tot nu toe

De blogschrijver is even weggeweest maar het schip voer verder. Uit het Canal de la Marne au Rhin omlaag naar Nancy - letterlijk, wie op de snelweg de stad passeert, ziet hoe diep zij in het dal ligt. Vijf sluizen omlaag, dertien omhoog en dan een ligplaats op loopafstand van het Place Stanislas. In Metz werd het stuurhuis weer opgebouwd - waarna de routeplanner voor een kleine schrik zorgde met de mededeling dat de volgende brug maar 3,70 meter hoog was. Ten onrechte, het bleek ongeveer vijf meter te zijn zodat we niet nog een keer de exercitie stuurhuis neer - stuurhuis op hoefden uit te voeren.
Thionville, de stad die ooit heeft moeten dulden dat de autoroute pal achter een van haar kerken werd aangelegd en waar we over de weg altijd zonder omkijken voorbij rijden, lieten we ook over water links liggen. Wie geen zelfrespect heeft, zal het ook van anderen niet krijgen. 

Touwen - zij vingen de klappen op

Bij de sluis van Apach verlieten we Frankrijk. Het was mooi, het was ook mooi geweest. Na ruim vijfhonderd sluizen, waarvan de meeste met een paar centimeter speling aan weerszijden, is het wel lekker om gewoon de eigen wrijfhouten weer te gebruiken. Voor de sluizen waren die te dik en moesten we touwen buiten boord hangen om het schuren en schrapen langs sluiswanden op te vangen. Voorzover dat lukte natuurlijk, want het berghout en de huidplaten hebben behoorlijk veel kale plekken opgelopen.
Ook een brughoogte waar we met het stuurhuis gewoon onderdoor kunnen is wel prettig. We hebben gebruinde en verweerde schipperskoppen opgedaan, geblakerd door de zomerzon zonder dak boven ons hoofd, maar we hebben ook flink veel regen gehad. Dan trokken we een dekzeil over de stuurstand, maar nat werd het toch. Intussen lagen de stuurhuispanelen op het achterdek, ook onder dekzeilen natuurlijk, maar dat helpt niet tegen condens en dat vindt hout niet fijn. Kortom, in Frankrijk varen is mooi, maar voor een schip als de Anna Koosje levert het veel slijtage op. Een grondige verf- en lakbeurt is al wel het minste waar ze aan toe is – na een flinke partij boenen en schrobben om het slib weg te krijgen dat we van de sluiswanden hebben losgeschraapt.