Er waren twee redenen om via deze route naar het zuiden te willen. Één, na Parijs was er geen andere, en twee, we hadden gezien dat we zo langs de plaats Sancerre zouden komen. Na een eerdere bedevaart in de Champagnestreek, naar het graf van Dom Pérignon, mochten we dit niet missen.
 |
| Daarginds lagen de belegeraars |
Zoals het betaamt bij een pelgrimage, was het een behoorlijke klim omhoog. Sancerre is veel kleiner dan zijn reputatie. Het is een burchtstadje, hoog verheven boven het omringende landschap. Wij hadden bedacht dat we vroeg zouden vertrekken, te voet, van onze ligplaats in de lager aan het kanaal gelegen gemeente Saint Satur, en boven zouden ontbijten. Na de nodige beproevingen – de onzekerheid over de juiste weg; de twijfel of er wel iets te krijgen zou zijn – werden we beloond met een wijds uitzicht van achter verse croissants en koffie.
Het aspect bedevaart werd ons pas later duidelijk. Het blijkt dat Sancerre, met La Rochelle, de laatste kern van het Hugenotenverzet is geweest na de moordpartij van de Bartholoméusnacht in 1572. Het heeft niet geholpen. Er volgde een beleg, uithongering, totale verwoesting en een nieuwe slachting. De weinige overgebleven Hugenoten in Frankrijk vluchtten naar onder andere Holland.
Oog in oog met deze historie werd ons een ding duidelijk: Sancerre drinken is protestantenplicht!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten