Over land is het een heel eind...

Achter de valreep

We hebben de Anna Koosje voor een korte vakantie – de boog kan immers niet altijd gespannen staan – achtergelaten in het Canal Latéral à la Loire. Ze ligt bij een van de vroegere uitwijkplaatsen die nu voor de pleziervaart beschikbaar zijn als haltes nautiques. Niet aan de steiger zelf, op verzoek van het echtpaar dat op de kant een eenvoudige maar sympathieke eetgelegenheid heeft, want als wij daar met onze dertig meter liggen, houdt dat anderen weg en dat is slecht voor de omzet. We liggen dus ietsje verder, tegen de schuine kanaalkant aan, wat ook betekent dat je zonder loopplank niet aan boord kunt komen. Die ligt opgeborgen onder het eethuis, en verder zijn er de hele tijd mensen in de buurt. Zorg over onbevoegd bezoek hoeven we dus niet te hebben – behalve wellicht van al te ondernemende lezers van deze blog. Maar die moeten dan toch eerst het stuurhuis ontmantelen, anders komen ze niet verder dan de volgende brug.

Met de reis hiernaartoe drong pas tot ons door hoe je met dertig à veertig kilometer per dag toch een heel eind kunt komen als je het maar lang genoeg doet. Zelfs ondanks onze omweg vanuit Dinant terug omhoog naar Antwerpen en Gent, hebben we zo'n afstand afgelegd dat we er met de auto ruim acht uur over deden om bij het schip te komen. Dat was inclusief de gebruikelijke opstopping bij Parijs, waar we stapvoets filerijdend op de A104 bij Chalifert de brug over de Marne overstaken. Daar hadden we een paar weken eerder ontspannen onderdoor gevaren, en met ongeveer dezelfde snelheid.

Het doel van de reis was drievoudig. Anna Koosje even opzoeken, zoals gezegd; de Sancerre en de Pouilly inslaan die we eerder hadden moeten laten liggen; en een kijkje nemen bij het geabandonneerde Canal de Berry.

Faguin en het kanaal;
wij kwamen over de D15

ex-Canal de Berry, ex-sluis Faguin

Over de wijn valt weinig te zeggen behalve dat je een prachtige witte Sancerre, een coup de coeur volgens de Guide Hachette, kunt krijgen voor zeven euro, en dat de relatief onbekende rode Sancerre dat vooral moet blijven. We hebben een paar juweeltjes gevonden die we graag voor onszelf houden.

Over het Canal de Berry – wie het over de weg benadert, moet vreselijk goed opletten. Het is niet breder dan een sloot en het ligt hier en daar nog heel diep ook, zodat je er overheen bent voor je het weet. Wij vonden het bij het oude, verlaten sluisje van Faguin. Wat een wonder dat daar ooit scheepjes met vracht doorheen gekomen zijn! Het sluishuisje was wel bewoond, een idylle, zeker in de zomer, met de gebruikelijke drie meter afstand tussen het tuintje en de sluis. Dat was vroeger als jaagpad publiek terrein, en dat is het nog steeds.